Ο Χριστιανισμός βασίζεται στη Βίβλο και στην Ιερή Παράδοση. Μελετώντας αυτές τις δύο πηγές βρίσκουμε ότι η ελιά και το ελαιόλαδο κατέχουν μια ουσιαστική θέση. Ξεκινώντας από πολύ νωρίς στο βιβλίο «Γένεση» ο Νώε μετά τη γείωση της κιβωτού στο όρος Αραράτ άφησε ελεύθερο ένα περιστέρι που επέστρεψε έχοντας στο ράμφος του ένα «φύλλο ελιάς» (Γεν.8, 11). Το κλαδί ελιάς σύμφωνα με τον Νώε σήμαινε το τέλος της ατυχίας. ήταν ένα μήνυμα χαράς και ειρήνης. Ένα σύμβολο που συναντάμε μέχρι σήμερα. Το λάδι για αιώνες πρόσφερε το γλυκό φως σε ιερούς τόπους όπως η σκηνή της μαρτυρίας με το επτάκλαδο λυχνάρι. Η εικόνα της «καρποφόρας ελιάς» εμφανίζεται πολλές φορές στις σελίδες της Βίβλου.
Οι ιερείς, οι βασιλιάδες καθώς και οι προφήτες για να είναι οι εκλεκτοί του Θεού αλείφονταν με λάδι. Τα ιερά σκεύη τρίβονταν επίσης με λάδι για να τα καθαγιάσουν. Το ελαιόλαδο χρησιμοποιείται και στο Μυστήριο του Βαπτίσματος: κύριο συστατικό του Ιερού Χρίσματος είναι το λάδι που αναμειγνύεται με αρωματικές ουσίες, ευλογείται και με το Ιερό Χρίσμα αλείφεται ο νεοβαπτισμένος και εγκαινιάζονται οι βωμοί των εκκλησιών.
Μέσα στην παράδοση βρίσκουμε τους πιστούς να χρησιμοποιούν για ευλογία ή θεραπεία το λεγόμενο «απομύρωμα» που είναι βαμβάκι με λάδι που παίρνουμε από τα αγρυπνία των Αγίων.
Επίσης αυτό που κυριαρχεί στο Μυστήριο της Αγίας Ευχαριστίας, όπως δηλώνει η λέξη, είναι το λάδι που ευλογείται και μετά με αυτό αλείφονται οι πιστοί.
Κανείς φυσικά δεν ξεχνά ότι ο Ιησούς Χριστός μετά τον Μυστικό Δείπνο αποσύρεται στο Όρος των Ελαιών και συγκεκριμένα στον Κήπο της Γεσθημανής, που στα εβραϊκά σημαίνει μύλος, αγαπημένος τόπος διαλογισμού και προσευχής γι’ Αυτόν. Εκεί όχι μόνο συλλαμβάνεται, αφού τον υπέδειξε ο Ιούδας, αλλά αρχίζει και η περίοδος του μαρτυρίου Του.